Η Αµερική έχει πληθώρα γεωοικονοµικών και γεωπολιτικών συµφερόντων στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και στις ευρύτερες ευρασιατικές ζώνες της Κασπίας και του Καυκάσου, και είναι αυτά ακριβώς τα συµφέροντα τα οποία καθορίζουν την πολιτική και στρατιωτική της στρατηγική σ’ αυτές τις περιοχές. Ποια ακριβώς είναι όµως αυτά τα συµφέροντα και ποιες είναι οι στρατηγικές που χρησιµοποιούνται, προκειµένου να τα διασφαλίσουν και να τα προωθήσουν παραπέρα; Εξετάζοντας την ισορροπία ισχύος µεταξύ Αµερικής, ΕΕ και «κρατών-κλειδιών» (Γερµανίας, Γαλλίας, Ρωσίας, Κίνας, Αγγλίας) στην Ευρασία, ο Βασίλης Φούσκας παρουσιάζει µία εµπεριστατωµένη κριτική της... Περισσότερα
Η Αµερική έχει πληθώρα γεωοικονοµικών και γεωπολιτικών συµφερόντων στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και στις ευρύτερες ευρασιατικές ζώνες της Κασπίας και του Καυκάσου, και είναι αυτά ακριβώς τα συµφέροντα τα οποία καθορίζουν την πολιτική και στρατιωτική της στρατηγική σ’ αυτές τις περιοχές. Ποια ακριβώς είναι όµως αυτά τα συµφέροντα και ποιες είναι οι στρατηγικές που χρησιµοποιούνται, προκειµένου να τα διασφαλίσουν και να τα προωθήσουν παραπέρα; Εξετάζοντας την ισορροπία ισχύος µεταξύ Αµερικής, ΕΕ και «κρατών-κλειδιών» (Γερµανίας, Γαλλίας, Ρωσίας, Κίνας, Αγγλίας) στην Ευρασία, ο Βασίλης Φούσκας παρουσιάζει µία εµπεριστατωµένη κριτική της αµερικανικής εξωτερικής πολιτικής και των κινήτρων της. Η βασική επιχειρηµατολογία του συγγραφέα είναι ότι µερικοί από τους πιο θεµελιακούς στόχους της Αµερικής είναι: α) Ο έλεγχος των γεωγραφικών ζωνών που είναι πλούσιες σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, β) η ασφαλής µεταφορά ενέργειας στις δυτικές αγορές σε σταθερές τιµές σε δολάρια και γ) ο στρατηγικός περιορισµός, αλλά όχι εκµηδένιση, των ευρασιατικών ανταγωνιστών της Αµερικής (Ρωσίας, Κίνας, Γερµανίας, Γαλλίας). Ο Φούσκας εµπεδώνει έτσι τη θέση ότι η αµερικανική εξωτερική πολιτική µετά τον Ψυχρό Πόλεµο είναι δοµηµένη γύρω από τον στόχο της διατήρησης µιας στρατηγικής συµµαχίας µε τα «κράτη-κλειδιά» ενοποιώντας τα Βαλκάνια και την ευρύτερη Μέση Ανατολή κάτω από µία «στρατηγική οµπρέλα» και ενάντια στους ιδεατούς ή πραγµατικούς εχθρούς της («τροµοκρατία», «κράτη-παρίες» κ.λπ.). Αυτή η στρατηγική συνάδει προς τις οικονοµικές, αµυντικές και γεωπολιτικές ανάγκες της Αµερικής δίνοντάς της ταυτόχρονα τη δυνατότητα διατήρησης της υποτέλειας των συµµάχων της, µπλοκάροντας έτσι την ανάδυση ενός κυρίαρχου εναλλακτικού συνασπισµού εξουσίας στην Ευρασία, ο οποίος και θα µπορούσε να υπονοµεύσει την αµερικανική ηγεµονία. Αλλά ποιες είναι οι ιδιαίτερες στρατηγικές που επεξεργάστηκε η ΕΕ µέχρι τώρα, προκειµένου να αντιµετωπίσει τον αµερικανικό ηγεµονισµό; Έχει διέλθει η αµερικανική εξωτερική πολιτική κάποια διαρθρωτική και στρατηγική µεταβολή µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου ή ακόµα και µετά την 11ηΣεπτεµβρίου 2001; Ποιοι είναι οι ρόλοι της Γερµανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Τουρκίας και πώς επηρεάζεται το ισοζύγιο δύναµης από τις σχέσεις ΕΕ-Κύπρου; H σηµαντική αυτή µελέτη του συγγραφέα απαντά σ’ αυτά τα ερωτήµατα και επιχειρηµατολογεί µε σαφήνεια υπέρ του σχηµατισµού ενός σοσιαλδηµοκρατικού, µη ηγεµονικού συνασπισµού εξουσίας στην Ευρασία, ο οποίος και θα είναι ικανός να αντισταθεί στον αµερικανικό ηγεµονισµό και στην αχαλίνωτη αλαζονεία. Ένα προφητικό βιβλίο σταθµός για την κρίση του ΝΑΤΟ, για το Κυπριακό και τις εξελίξεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Λιγότερα
