Η Σέβη κοιμάται με όλους -αλλά και μόνη της- εξίσου καλά. Η Λου θα ήθελε, αλλά τα χάπια που παίρνει για να κοιμηθεί της βυθίζουν τη λίμπιντο στα τάρταρα. Έχει δίκιο λοιπόν ο Ευτύχης που τη φωνάζει Χάπι Λου -ο Ευτύχης είναι ψηλός, χαρούμενος και Παοκτσής και, καμιά φορά, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Λες δεν είναι Παοκτσής, ούτε χαρούμενος, και το μόνο σταθερό σημείο στη ζωή του είναι το μαλλί του -μόνο που καμιά φορά φυσάει. Ο Λες είναι το σταθερό σημείο στις ζωές της Λου και της Σέβης που τον μοιράζονται: ίσως αυτό να είναι ο παράδεισος τελικά, το να μοιράζεσαι τα πάντα με τους φίλους σου. Λες; Ο Σων καταφέρνει να γίνει εξώφυλλο στο Face όταν το τραγούδι του... Περισσότερα
Η Σέβη κοιμάται με όλους -αλλά και μόνη της- εξίσου καλά. Η Λου θα ήθελε, αλλά τα χάπια που παίρνει για να κοιμηθεί της βυθίζουν τη λίμπιντο στα τάρταρα. Έχει δίκιο λοιπόν ο Ευτύχης που τη φωνάζει Χάπι Λου -ο Ευτύχης είναι ψηλός, χαρούμενος και Παοκτσής και, καμιά φορά, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Λες δεν είναι Παοκτσής, ούτε χαρούμενος, και το μόνο σταθερό σημείο στη ζωή του είναι το μαλλί του -μόνο που καμιά φορά φυσάει. Ο Λες είναι το σταθερό σημείο στις ζωές της Λου και της Σέβης που τον μοιράζονται: ίσως αυτό να είναι ο παράδεισος τελικά, το να μοιράζεσαι τα πάντα με τους φίλους σου. Λες; Ο Σων καταφέρνει να γίνει εξώφυλλο στο Face όταν το τραγούδι του "Επίδομα Ανεργίας" παραμένει για τρεις βδομάδες στην κορυφή των τσαρτς - παίζει πια μπιλιάρδο με τον Λίαμ Γκάλαχερ. Όσο για τη Λάρα, πού τη χάνεις πού τη βρίσκεις στην τουαλέτα, να ξερνοβολάει τη σαλάτα της: έχει χάσει εφτά κιλά. Κάποιοι κάνουν δουλειές που ντρέπονται να αναφέρουν στις μαμάδες τους, στα μουλωχτά όμως σιδερώνουν γραβάτες για συνεντεύξεις σε τράπεζες. Όλοι παίρνουν χάπια για να κοιμηθούν, να σηκωθούν, να εξοικειωθούν, να ξεχαστούν ή να αδυνατίσουν. Όσο για την τουαλέτα, έχει την καλύτερη θέα στην πόλη - και το καζανάκι της δεν αποτυγχάνει ποτέ να πνίξει οτιδήποτε, όσο παχύ ή μεγαλεπήβολο κι αν είναι αυτό. "Το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς" (Φώτης Γεωργελές, "Κλικ") "Η ιστορία μιας παρέας που απ’ τις ταράτσες της Θεσσαλονίκης αγνάντευε τα λονδρέζικα σύννεφα ακούγοντας Σούπεργκρας... Ένα φοβερό βιβλίο στο οποίο η Λαμπροπούλου υμνεί τις περιπέτειες της γενιάς της." (Στέφανος Τσιτσόπουλος, "Μακεδονία") "Συνήθως οι πεζογράφοι μας, νεώτεροι και παλαιότεροι, σαρκάζουν τα πάντα εκτός από το σαρκίο τους. H Λαμπροπούλου συγκαταλέγεται στις εξαιρέσεις. Πρέπει να τη διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού." (Πέτρος Τατσόπουλος, "Τα Νέα") Λιγότερα
