«Οι αναγνώστες του συγγραφέα μας προσκαλούνται να φαντασθούν πως μετέχουν σε μια συζήτηση με ορισμένα από τα πιο κεντρικά, και κάποτε επώδυνα, διερωτήματα του καιρού μας... Τα κείμενα του Νίκου Παπαδάκη, μέσα από την εσωτερική ενότητά τους, δεν υπηρετούν τις βεβαιότητες. Διαλέγουν από αυτές όσες διαθέτουν όχι απλώς διαχρονική ισχύ, αλλά και οικουμενική αναφορά. Αρχαϊκή ή μετανεωτερική, λίγο ενδιαφέρει. Ο συγγραφέας παρέχει μέσα από το έργο του ένα μάθημα στοχαζόμενης διακλαδικότητας. Και απολαμβάνει την ποικιλία των καλλιτεχνών, των ανθρωπολόγων, των κριτικών στους οποίους αναφέρεται. Ζηλεύει κανείς την πυκνότητα με την οποίαν επισκέπτεται όλα... Περισσότερα
«Οι αναγνώστες του συγγραφέα μας προσκαλούνται να φαντασθούν πως μετέχουν σε μια συζήτηση με ορισμένα από τα πιο κεντρικά, και κάποτε επώδυνα, διερωτήματα του καιρού μας... Τα κείμενα του Νίκου Παπαδάκη, μέσα από την εσωτερική ενότητά τους, δεν υπηρετούν τις βεβαιότητες. Διαλέγουν από αυτές όσες διαθέτουν όχι απλώς διαχρονική ισχύ, αλλά και οικουμενική αναφορά. Αρχαϊκή ή μετανεωτερική, λίγο ενδιαφέρει. Ο συγγραφέας παρέχει μέσα από το έργο του ένα μάθημα στοχαζόμενης διακλαδικότητας. Και απολαμβάνει την ποικιλία των καλλιτεχνών, των ανθρωπολόγων, των κριτικών στους οποίους αναφέρεται. Ζηλεύει κανείς την πυκνότητα με την οποίαν επισκέπτεται όλα αυτά τα τεράστια ονόματα».
(από τον Πρόλογο του Καθηγητή Α.-Ι. Δ. Μεταξά)
«Το ανά χείρας βιβλίο δεν συνιστά μια ολοκληρωμένη ανάλυση της σχέσης τέχνης και εξουσίας, ακριβέστερα εξεικονίσεων-αναπαραστάσεων της εξουσίας στην τέχνη. Πως θα μπορούσε άλλωστε; Επιδιώκει μια (σκόπιμα) θραυσματική προσέγγιση στιγμών, όπου εκδοχές (ακριβέστερα παρεκδοχές) της εξουσίας (υλική, συμβολική και διανοητική), οι οποίες εκβάλλουν σε –δυνάμει ή ενεργεία– κατεξουσίαση αναπαρίστανται σε έργα τέχνης. Άλλωστε η Τέχνη πάντα είχε πολλά και ενδιαφέροντα να πει για την εξουσία... Kανένα από τα κεφάλαια του παρόντος Βιβλίου-εγχειρήματος δεν υπακούουν σε μια, ενδεχόμενη, υπόρρητη κανονιστική υπόμνηση της απόφανσης. Αντιθέτως, η πρωτίστως υπαινικτική τους λειτουργία επιδιώκει να συνομιλήσει με την αγωνία της παραβολικής αμφισβήτησης των (διαφαινόμενων) ρηματικών κανονικοτήτων των “επεισοδίων” της Τέχνης, που επελέγησαν να διερευνηθούν».
(από την Εισαγωγή του συγγραφέα) Λιγότερα
