Το έργο αυτό αναλύει και καυτηριάζει τις καθυστερημένες διαρθρώσεις της ελληνικής οικονομίας, που παραμένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου, εξαιτίας κυρίως των άτυχων επιλογών της μακροοικονομικής μας πολιτικής. Μερικά αποσπάσματα του βιβλίου ακολουθούν: - Η μακρόχρονη λιτότητα, όπως και η περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών ομάδων, εξουθενώνει τον κοινωνικό ιστό της Ευρώπης, και οι "μη έχοντες και κατέχοντες" αντιδρούν, ήδη, έντονα εναντίον του Μάαστριχτ. Αυτό, με εντυπωσιακή ταχύτητα, μεταλλάσσεται, από "επίγειο παράδεισο" σε "αποδιοπομπαίο τράγο". - Η πολιτική λιτότητας-σταθεροποίησης εμφανίστηκε και επιβλήθηκε ως "μονόδρομος", πράγμα που...
Περισσότερα
Το έργο αυτό αναλύει και καυτηριάζει τις καθυστερημένες διαρθρώσεις της ελληνικής οικονομίας, που παραμένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου, εξαιτίας κυρίως των άτυχων επιλογών της μακροοικονομικής μας πολιτικής. Μερικά αποσπάσματα του βιβλίου ακολουθούν: - Η μακρόχρονη λιτότητα, όπως και η περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών ομάδων, εξουθενώνει τον κοινωνικό ιστό της Ευρώπης, και οι "μη έχοντες και κατέχοντες" αντιδρούν, ήδη, έντονα εναντίον του Μάαστριχτ. Αυτό, με εντυπωσιακή ταχύτητα, μεταλλάσσεται, από "επίγειο παράδεισο" σε "αποδιοπομπαίο τράγο". - Η πολιτική λιτότητας-σταθεροποίησης εμφανίστηκε και επιβλήθηκε ως "μονόδρομος", πράγμα που της στέρησε της αναγκαίας ευελιξίας, για συνεχή βελτίωση και αναθεώρηση, με βάση τα μερικότερα αποτελέσματα της. - Πολιτικές λιτότητας, είναι αδύνατον να καταλήξουν στους στόχους, που αρχικά θέτουν, όταν μέσω αυτών περιορίζονιαι μόνον τα εισοδήματα των μισθωτών, των οποίων το ποσοστό στη συνολική απασχόληση δεν υπερβαίνει το 46, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. - Μια οικονομία, όπως η ελληνική, με παραοικονομική δραστηριότητα που αγνοεί το 50% (και ήδη, πιθανότατα, και περισσότερο) της καταγραμμένης, είναι ουσιαστικά οικονομία μη δυνάμενη να ελεγχθεί, μέσω πολιτικής λιτότητας, η οποία συρρικνώνει απλά και μόνον τα εισοδήματα των μισθωτών, τα οποία αποτελούν μικρό κλάσμα των συνολικών. - Η πάταξη του πληθωρισμού, ανεξάρτητα από την έλλειψη αποτελεσματικότητας της, είναι ασύμβατη με την ταυτόχρονη προσπάθεια αντιμετώπισης δημοσίου χρέους και ελλειμμάτων. Αντίθετα, η αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους είναι ευχερέστερη σε ελεγχόμενο πληθωριστικό περιβάλλον. - Θα πρέπει να είναι σαφές, ότι με αποτυπωμένη μια τέτοια κατάσταση, εισοδηματικής κατανομής, φοροδιαφυγής-παραοικονομίας, δημοσίων οικονομικών και κοινωνικού ιστού, είναι το λιγότερο ουτοπία να εξακολουθεί να γίνεται λόγος περί "σταθεροποιητικής" πολιτικής. Η αθέατη πλευρά της ελληνικής σελήνης, είναι μεγαλύτερη από το ήμισυ της θεατής, και, φυσικά, η αθέατη πλευρά δίνει τον τόνο στην όλη οικονομική δραστηριότητα της χώρας. - Επιβάλλεται άμεση σταθεροποιητική ανακατανομή του εισοδήματος, από τα κέρδη προς τους μισθούς και συντάξεις, έτσι ώστε το μερίδιο των μισθών να πλησιάσει το 47-48% του αστικού Α.Ε. Π. - Για το 1989 είχα εκτιμήσει τη φοροδιαφυγή, στο 9.50% του ελληνικού ΑΕΠ, και το παραοικονομικό εισόδημα στο 25% περίπου του επίσημου ΑΕΠ - Και αυτή η Κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αποφύγει το "προπατορικό αμάρτημα". Εννοώ, την παροχή κινήτρων στους επιχειρηματίες, με τη μορφή φοροαπαλλαγών, προκειμένου να εξασφαλιστούν ακόμη πιο υψηλά κέρδη, που με βάση την πάγια εσφαλμένη υπόθεση αυτά θα επενδυθούν. Και διερωτώμαι, πόσες ακόμη αποτυχίες θα χρειαστούν, στο χώρο αυτό, για να γίνει επιτέλους συνειδητό ότι οι παράγοντες που προσδιορίζουν τη ροπή νια αποταμίευση είναι, εντελώς, διαφορετικοί από τους αντίστοιχους για τη ροπή προς επένδυση.
Λιγότερα
