Είναι ο κόσμος ένα θέατρο και όλοι εμείς ηθοποιοί που παίζουμε κάποιους ρόλους; Πού τελειώνει η θεατρική πλαισίωση και πού αρχίζει η "πραγματικότητα"; Ποια όρια μπορούν να τεθούν στη θεατρική πράξη; Πώς μπορεί η θεατρικότητα της ζωής να συμβάλλει στη διάνοιξη και την εμβάθυνση της ατομικής και της κοινωνικής εμπειρίας μας; Πώς συμβιβάζονται ο ενικός χαρακτήρας της θεατρικής παράστασης, η ενθαδικότητα και η παροντικότητά της, με τις αξιώσεις της θεατρικής ιστορίας για επιστημονική γνώση; Ποιες είναι οι νέες τάσεις του μεταμοντέρνου (ή μετα-δραματικού) θεάτρου, που θέτουν σε αμφισβήτηση το δραματικό κείμενο; Πώς συγκροτείται επιστημολογικά η... Περισσότερα
Είναι ο κόσμος ένα θέατρο και όλοι εμείς ηθοποιοί που παίζουμε κάποιους ρόλους; Πού τελειώνει η θεατρική πλαισίωση και πού αρχίζει η "πραγματικότητα"; Ποια όρια μπορούν να τεθούν στη θεατρική πράξη; Πώς μπορεί η θεατρικότητα της ζωής να συμβάλλει στη διάνοιξη και την εμβάθυνση της ατομικής και της κοινωνικής εμπειρίας μας; Πώς συμβιβάζονται ο ενικός χαρακτήρας της θεατρικής παράστασης, η ενθαδικότητα και η παροντικότητά της, με τις αξιώσεις της θεατρικής ιστορίας για επιστημονική γνώση; Ποιες είναι οι νέες τάσεις του μεταμοντέρνου (ή μετα-δραματικού) θεάτρου, που θέτουν σε αμφισβήτηση το δραματικό κείμενο; Πώς συγκροτείται επιστημολογικά η θεατρική κριτική και πώς μπορούμε να την κρίνουμε; Αυτές είναι κάποιες από τις "Σκηνές της θεωρίας" που εκδιπλώνονται στο βιβλίο αυτό και μας βεβαιώνουν ότι οι θεωρίες όχι μόνο δεν παρέρχονται, αλλά ριζώνουν βαθιά μέσα στη σκέψη μας, συχνά χωρίς να το συνειδητοποιούμε, και προσδιορίζουν τη στάση μας απέναντι στην επιστημονική ή την καλλιτεχνική μας δραστηριότητα. Εννοιολογικά φορτία, ιδεολογικά υπολείμματα της νεότητας ή επιταγές του "κανόνα", οι θεωρίες υποφώσκουν στη σκέψη μας και λειτουργούν όπως οι χορδές ενός βιολιού: όσο καλό και αν είναι το ξύλο του βιολιού, όσο προσεκτική και αν είναι η κατασκευή του, οι μελωδίες θα ακουστούν μόνο με το άγγιγμα των χορδών. Λιγότερα
