Μετά την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής που φέρει το όνομά μου [Μοιρόγραφτο, εκδ. Ι. Σιδέρης 2018] κι όχι το ψευδώνυμο [Γιάννης Απαρθινός], με το οποίο είχα εκδώσει τις προηγούμενες 4 συλλογές, μάλλον πήρα θάρρος κι αποφάσισα να επικοινωνήσω και πάλι –μέσα από τα ποιήματά μου– με ανθρώπους που με αγάπησαν και με πίστεψαν, αλλά και με όσους με έχουν ξεχάσει.
Πάντοτε αναρωτιόμουνα αν η Ποίηση [πρέπει να] θέτει όρια ή [οφείλει να] κινείται πέραν των ορίων [λογο-τεχνικών, ιδεο-λογικών ή και ηθο-πλαστικών]. Απάντηση δεν έχω δώσει ακόμα. Σε κάθε περίπτωση κι ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν οι ποιητές και οι αναγνώστες επί του θέματος, η νέα μου ποιητική... Περισσότερα
Μετά την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής που φέρει το όνομά μου [Μοιρόγραφτο, εκδ. Ι. Σιδέρης 2018] κι όχι το ψευδώνυμο [Γιάννης Απαρθινός], με το οποίο είχα εκδώσει τις προηγούμενες 4 συλλογές, μάλλον πήρα θάρρος κι αποφάσισα να επικοινωνήσω και πάλι –μέσα από τα ποιήματά μου– με ανθρώπους που με αγάπησαν και με πίστεψαν, αλλά και με όσους με έχουν ξεχάσει.
Πάντοτε αναρωτιόμουνα αν η Ποίηση [πρέπει να] θέτει όρια ή [οφείλει να] κινείται πέραν των ορίων [λογο-τεχνικών, ιδεο-λογικών ή και ηθο-πλαστικών]. Απάντηση δεν έχω δώσει ακόμα. Σε κάθε περίπτωση κι ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν οι ποιητές και οι αναγνώστες επί του θέματος, η νέα μου ποιητική συλλογή «Οροθέσιον ή Υπερόριον;» δεν φιλοδοξεί να μεταπλάσει το βίωμα και την εμπειρία σε ψευδαισθήσεις/παραισθήσεις της μετάλλαξης της hard πραγματικότητας σε soft στίχους.
Τα ποιήματά μου δεν εξωραΐζουν το χθες, δεν ωραιοποιούν το σήμερα και προφανώς δεν υποκύπτουν στον πειρασμό να προβλέψουν το αύριο. Με άλλα λόγια δεν ψεύδονται.
Άλλωστε συχνά η πραγματικότητα –ακόμα και η λογοτεχνική τοιαύτη– υπερβαίνει τις σκέψεις του δημιουργού των στίχων, όσο κι αν αυτός θέλει να παίζει με το ασυνείδητο και τις φαντασιώσεις [τις δικές του και των άλλων].
Έχω σε πολλές ευκαιρίες δηλώσει ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου διανοούμενο και κυρίως δεν ανήκω στην –κατά Ντίνο Χριστιανόπουλο– κατηγορία των κουλτουριάρηδων. Επειδή λοιπόν δεν υπηρετώ κάποια ετερογένεια των σκοπών, ούτε επιθυμώ να ταυτισθώ με τα πρόσωπα των ποιημάτων μου, ούτε να μετατρέψω έναν ψυχικά, πάντοτε οδυνηρό, εσωτερικό μονόλογο σε δημόσιο διάλογο με μεταφυσικές ερμηνείες, αρνούμαι το ρόλο του maître à penser, δηλαδή του χειριστή συνειδήσεων ή του κήρυκα της διάκρισης του Σωστού/Λάθους.
Η ποίησή μου δεν αποτελεί ένα είδος «Άνοιξε Σουσάμι», όπου ο αναγνώστης θα βρεθεί ενώπιον μυθικών θησαυρών τέχνης και λόγου. Απλώς ελπίζω κάποιοι φίλοι να συνεχίσουν να με διαβάζουν και να με αγαπάνε, γι’ αυτό που είμαι, γι’ αυτά που περι-γράφω αλλά κυρίως για όσα καλά έχω διαπράξει στη ζωή μου.
Από τα «Προ-λογικά;»
Γιάννης Πανούσης, Αθήνα, 1/1/2022
Λιγότερα
