Το βιβλίο αυτό αναμετράται με την πρόκληση της Δύσης προς την ιστορία να απο-σοβιετοποιηθεί η Μεγάλη Νίκη (τιτλοφορώντας πατέρα της τον Τσόρτσιλ, που δεν την ήθελε) και να σοβιετοποιηθεί ο Πόλεμος, ενοχοποιώντας την ΕΣΣΔ γι' αυτόν. Πρόκληση, στο πλαίσιο της οποίας η ενιαία Δύση ανακηρύσσει την 8η (αντί της 9ης) Μαΐου ως ημέρα συμφιλίωσης της Ευρώπης και ως ημέρα της Νίκης, και γιορτάζει την απόβαση στη Νορμανδία μονομερώς, ξεκόβοντάς την απ' το νόημα του Συμφώνου της Τεχεράνης. Ενώ στην 60ή επέτειο της Νίκης, από κοινού με την ανανήψασα νέα Ευρώπη, αποφαίνονται ότι η συμπόρευση αυτής με τον Χίτλερ ήταν αγώνας απελευθερωτικός, ότι η Νίκη δεν έφερε τη... Περισσότερα
Το βιβλίο αυτό αναμετράται με την πρόκληση της Δύσης προς την ιστορία να απο-σοβιετοποιηθεί η Μεγάλη Νίκη (τιτλοφορώντας πατέρα της τον Τσόρτσιλ, που δεν την ήθελε) και να σοβιετοποιηθεί ο Πόλεμος, ενοχοποιώντας την ΕΣΣΔ γι' αυτόν. Πρόκληση, στο πλαίσιο της οποίας η ενιαία Δύση ανακηρύσσει την 8η (αντί της 9ης) Μαΐου ως ημέρα συμφιλίωσης της Ευρώπης και ως ημέρα της Νίκης, και γιορτάζει την απόβαση στη Νορμανδία μονομερώς, ξεκόβοντάς την απ' το νόημα του Συμφώνου της Τεχεράνης. Ενώ στην 60ή επέτειο της Νίκης, από κοινού με την ανανήψασα νέα Ευρώπη, αποφαίνονται ότι η συμπόρευση αυτής με τον Χίτλερ ήταν αγώνας απελευθερωτικός, ότι η Νίκη δεν έφερε τη δημοκρατία στην Ευρώπη, ότι η πτώση του τείχους του Βερολίνου σήμαινε την εξάλειψη της δικτατορίας στην Ευρώπη, ότι η Ρωσσία το παράκανε, ότι είναι καλύτερα γι' αυτήν χωρίς την Ουκρανία, ενώ η ίδια κατατάσσεται στον άξονα του κακού, εκδοχή της αυτοκρατορίας του κακού. Όμως, οι αποφάνσεις αυτές είναι νεο-μακαρθικές επινοήσεις, εκδοχές της θέσης του Χίτλερ ότι ο πόλεμος εναντίον της ΕΣΣΔ γίνεται για τη διάσωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Στο παρόν βιβλίο σημειώνεται ότι ο Πόλεμος είναι πατριωτικός, για τη σοσιαλιστική πατρίδα, απελευθερωτικός, αποκαθιστώντας κυρίαρχα κράτη, αστικά και σοσιαλιστικά, πανδημοκρατικός, καθόσον η κατάληψη του Ράιχσταχ απ' τον Κόκκινο Στρατό απέτρεψε τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Σημειώνεται επίσης ότι καρπός της Νίκης είναι η ιστορική Συνθήκη της Γιάλτας, εκδοχές της οποίας συνιστούν η Τελική Πράξη του Ελσίνκι και η Συμφωνία ΝΑΤΟ-Ρωσσίας. Βάση αυτών αποτελεί ο συσχετισμός των δυνάμεων σοσιαλισμού-καπιταλισμού - η πραγματική εξουσία της μεταπολεμικής διπολικής διακυβέρνησης του κόσμου με σοσιαλιστή εταίρο. Η Δύση ηττάται σταθερά απ' το 1917, με το δολάριο σήμερα όμηρο των γουάν-ρουβλίου και τον πλανητάρχη ισότιμο συνομιλητή της Β. Κορέας. Αδυνατεί πια η Δύση να διατηρήσει την ευημερία που στηρίζεται στο πετρέλαιο-αίμα του Κόλπου και στα φέρετρα της θεόσταλτης αποστολής για την αγγλοσαξονική ευγονοποίηση του Ιράκ. Σύγχρονη εκδοχή στο "Θάνατο του εμποράκου" θέλει τη Δύση ως ήρωα, στο δε μύθο Δαβίδ και Γολιάθ η Β. Κορέα μπαίνει στη θέση του πρώτου. Ενώ η επιβίωση του κόσμου απαιτεί την πυρηνική απειλή να αντικαταστήσει η Νέα Πολιτική Σκέψη της Μεγάλης Νίκης, της σύγχρονης τούτης Αθηνάς, η οποία με τη σοφία της μεταμορφώνει τις Ερινύες του πολέμου σε Ευμενίδες της ειρήνης. Λιγότερα
