Είναι δυνατό να σκεφτούμε το "κλασικό" και τις ελληνικές κληρονομιές διαφορετικά, με έναν καινούργιο τρόπο; Είναι δυνατό να τις αποσυνδέσουμε από την ιδεολογία της ελληνικής εθνικής γενεαλογίας ή της ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού; Γιατί, άλλωστε, να μας ενδιαφέρουν σήμερα που οι γνώσεις μας παγκοσμιοποιήθηκαν; Ο συγγραφέας προτείνει να αντιμετωπίζουμε το"κλασικό" όχι ως κάτι το βαθιά "εκπληκτικό" και "ξένο" ο κατακτούμε καθημερινά, ως ένα ισχυρό κίνητρο για να κατανοήσουμε το "διαφορετικό", ως ένα πρόγραμμα ανοιχτό σε καινούργιες ερμηνείες. Προτείνει μια καινούργια θεμελίωση των κλασικών σπουδών ως στοιχείο ενός νέου κοσμοπολιτισμού. ... Περισσότερα
Είναι δυνατό να σκεφτούμε το "κλασικό" και τις ελληνικές κληρονομιές διαφορετικά, με έναν καινούργιο τρόπο; Είναι δυνατό να τις αποσυνδέσουμε από την ιδεολογία της ελληνικής εθνικής γενεαλογίας ή της ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού; Γιατί, άλλωστε, να μας ενδιαφέρουν σήμερα που οι γνώσεις μας παγκοσμιοποιήθηκαν; Ο συγγραφέας προτείνει να αντιμετωπίζουμε το"κλασικό" όχι ως κάτι το βαθιά "εκπληκτικό" και "ξένο" ο κατακτούμε καθημερινά, ως ένα ισχυρό κίνητρο για να κατανοήσουμε το "διαφορετικό", ως ένα πρόγραμμα ανοιχτό σε καινούργιες ερμηνείες. Προτείνει μια καινούργια θεμελίωση των κλασικών σπουδών ως στοιχείο ενός νέου κοσμοπολιτισμού. (Αντώνης Λιάκος) Η βασική θέση του Settis είναι ότι κανένας πολιτισμός δεν μπορεί να αναστοχαστεί τον εαυτό του, αν δεν επιχειρήσει μια συγκριτική προσέγγιση με άλλες κοινωνίες: τους "άλλους" με την έννοια του χρόνου (τους Έλληνες και τους Ρωμαίους), τους "άλλους" με την έννοια του τόπου (τους πολιτισμούς εκτός της Ευρώπης). Η ανάλυσή του δεν είναι μόνο φιλολογική αλλά και ανθρωπολογική, ιστορική και αισθητική, ενώ αντλεί ερεθίσματα και από τον χώρο της αρχιτεκτονικής: το δοκίμιό του συνιστά δηλαδή μια εξαιρετική συμβολή στον χώρο των πολιτισμικών σπουδών. (Ανδρέας Γιακουμακάτος)
