... Χέρια απλωμένα εκατέρωθεν. Κακέκτυπη ζωγραφιά του Μικελάντζελο. Μισάνοιχτη η χούφτα ροζιασμένη, τα νύχια βρώμικα, με τρέμουλο μικρό, πολύωρης αναμονής συνέπεια. Κι απάνω η άλλη, απαλή και καθαρή -ίσως στο δάχτυλο κι ένα δαχτυλίδι- καπάκι που κουμπώνει ταιριαστά στο σχήμα, παράταιρο σε σχέδιο και υφή... Κι απέναντι μάτια λαμπερά, με χρώματα βαμμένα και ζωηρές κινήσεις, πού και πού διασταυρώνονταν με τ' άλλα, πού και πού μια φευγαλέα λύπη, συνέπεια βολικής φιλοσοφίας. Η ζωή, ναι, έτσι είναι, ο προσωπικός αγώνας, οι νόμοι της φύσης... Ίσως ο Προμηθέας δε διόρθωσε τελικά τα λάθη του Επιμηθέα. Ίσως αχρείαστη η τιμωρία των θεών. Ίσως το "εδώ" είναι απλά η...
Περισσότερα
... Χέρια απλωμένα εκατέρωθεν. Κακέκτυπη ζωγραφιά του Μικελάντζελο. Μισάνοιχτη η χούφτα ροζιασμένη, τα νύχια βρώμικα, με τρέμουλο μικρό, πολύωρης αναμονής συνέπεια. Κι απάνω η άλλη, απαλή και καθαρή -ίσως στο δάχτυλο κι ένα δαχτυλίδι- καπάκι που κουμπώνει ταιριαστά στο σχήμα, παράταιρο σε σχέδιο και υφή... Κι απέναντι μάτια λαμπερά, με χρώματα βαμμένα και ζωηρές κινήσεις, πού και πού διασταυρώνονταν με τ' άλλα, πού και πού μια φευγαλέα λύπη, συνέπεια βολικής φιλοσοφίας. Η ζωή, ναι, έτσι είναι, ο προσωπικός αγώνας, οι νόμοι της φύσης... Ίσως ο Προμηθέας δε διόρθωσε τελικά τα λάθη του Επιμηθέα. Ίσως αχρείαστη η τιμωρία των θεών. Ίσως το "εδώ" είναι απλά η προετοιμασία για το "άλλο". Η παρηγοριά του γιν και γιανγκ, η παρηγοριά της νιρβάνα, η παρηγοριά των ουρί... (Φιλιώ Γκαβαλιζούδη) ... Βλέπεις αυτήν την καρδιά, είπα, αυτήν την καρδιά της μικρής ελιάς. Έχει κρυμμένο μέσα της όλον τον πόνο της ζωής της μέχρι εδώ. Έχει κρυμμένες μέσα της τις χαρές της ζωής της μέχρι εδώ. Από τη μέρα της σποράς, μέχρι τη μέρα της άνθισης και της συλλογής, όλα μέσα εδώ. Είναι ευτυχισμένη τώρα που συναντήθηκε λες μαζί μας; Άραγε πότε της χάλασε η ζωή; Την ώρα που έπεφτε από το δέντρο στα απλωμένα τούλια, την ώρα που στοιβαγμένη στη καρότσα ενός μικρού φορτηγού πήγαινε στη λαϊκή ή τώρα, που έτοιμη εδώ μπροστά μας θέλει να προσφέρει τη σάρκα της θυσία, για να βρει η καρδιά της την ελευθερία; Πότε πιστεύεις ότι χάλασε η ζωή της; Ή μήπως και δε χάλασε, μήπως τώρα εδώ, σήμερα, η ζωή της παίρνει διάσταση και συναντάει την αλήθεια; Ίσως η ώρα που η καρδιά βγαίνει στο φως είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής... (Κωνσταντίνος Σκηνιώτης) Το βιβλίο χαρακτηρίζεται από μια ιδιόμορφη πολυτροπικότητα, αφού σ' αυτό συναντιέται αρμονικά ο λόγος δύο συγγραφέων, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει συνεχής εναλλαγή της πεζής και ποιητικής μορφής. Ο δυϊσμός του λόγου και της μορφής συνθέτει, μέσα από ένα διαρκή διάλογο, μια διαλεκτική σχέση και αποτελεί στοιχείο προώθησης της πλοκής. Με μια γλώσσα λιτή και συμπυκνωμένη, ενίοτε συμβολική και γλαφυρή, παρουσιάζονται οι αφηγήσεις διαφορετικών ανώνυμων προσώπων, που κινούνται, όχι μόνο στο επίπεδο της δράσης, αλλά και των βιωμάτων, των ψυχικών εντάσεων και του στοχασμού. Διαγράφεται έτσι και ταυτοποιείται ο ένας και μοναδικός ήρωας του βιβλίου, ο σύγχρονος άνθρωπος, που με την αναζήτηση, την αγάπη, τον αγώνα της ζωής, το εσωτερικό πρόσταγμα "πρόσω ολοταχώς" και την ελπίδα, έρχεται αντιμέτωπος με θέματα διαχρονικά, που όμως η λύση τους είναι πάντα επιτακτική ανάγκη του παρόντος, τόσο για τον ίδιο προσωπικά όσο και για το κοινωνικό σύνολο. Με την έννοια αυτή τα προβλήματα και ο αγώνας για την αντιμετώπισή τους είναι τόπος κοινός, είναι μια "κόκκινη κλωστή" που δένει όλους τους ανθρώπους μαζί.
Λιγότερα
