Τι είναι αυτό που δεν αντέχεται –εκτός από όλα; Πως ο ξενιστής γεννάει τον ξένο Επιτρέπεται οι κήποι μας να κοιτούν προς τα έξω; Γιατί τα κορίτσια βιάζονται;
Είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που διατυπώνει η ποιητική συλλογή της Σταυρούλας Παπαδάκη με τίτλο «Και ο κόσμος τις θα πει;» πιάνοντας το νήμα των λέξεων και επιχειρώντας μέσα από αυτές να δώσει λύση στο εξής πρόβλημα: Γιατί μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να δίνουμε βαρύτητα στο "τι θα πει ο κόσμος" και απομακρυνόμαστε από τους δικούς μας μικρόκοσμους, προδίδοντας ό,τι υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρξει σε αυτούς;
Ποιος είναι αυτός ο κόσμος που όλο λέει, τι λέει στα αλήθεια και πότε θα σταματήσουμε... Περισσότερα
Τι είναι αυτό που δεν αντέχεται –εκτός από όλα; Πως ο ξενιστής γεννάει τον ξένο Επιτρέπεται οι κήποι μας να κοιτούν προς τα έξω; Γιατί τα κορίτσια βιάζονται;
Είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που διατυπώνει η ποιητική συλλογή της Σταυρούλας Παπαδάκη με τίτλο «Και ο κόσμος τις θα πει;» πιάνοντας το νήμα των λέξεων και επιχειρώντας μέσα από αυτές να δώσει λύση στο εξής πρόβλημα: Γιατί μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να δίνουμε βαρύτητα στο "τι θα πει ο κόσμος" και απομακρυνόμαστε από τους δικούς μας μικρόκοσμους, προδίδοντας ό,τι υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρξει σε αυτούς;
Ποιος είναι αυτός ο κόσμος που όλο λέει, τι λέει στα αλήθεια και πότε θα σταματήσουμε να τον ακούμε περισσότερο από την ίδια μας τη φωνή; Τα ποιήματα της συλλογής αποτελούν μιαν άσκηση του ανθρώπου, που επιχειρεί να διεκδικήσει την ελευθερία του ψηλαφώντας τον δρόμο από και προς τα μέσα και λεκτικό αντηχείο παράλληλα όλων των ανησυχιών της γυναικείας ύπαρξης που αγωνίζεται να πραγματωθεί πέρα από δοσμένους ρόλους και νόρμες.
Μια προσπάθεια αποτύπωσης της ιδανικής εκείνης συνθήκης κατά την οποία μάς επιτρέπουμε να ζούμε στον κόσμο μας διατηρώντας τη θέα στον κόσμο των άλλων και καταγραφής την ίδιας στιγμής αυτής της πορείας προσωπικής και έμφυλης χειραφέτησης.
«Υπάρχουν κάποιες μέρες
πιο ήσυχες από τις άλλες
που δε χτυπούν τηλέφωνα
οι καμπάνες
και οι φλέβες μας για ζωή
εκείνες τις μέρες προσέχω μετράω ξανά και ξανά ό,τι έχω στις μύτες πατάω
την ανάσα κρατάω
και στον φόβο μου λέω
αν έρθει
κάπως έτσι θα είναι
του θανάτου μου η βόλτα
μια παχιά ησυχία
να ξαπλώσουν πουλιά
και εγώ πια απρόσεχτη» Λιγότερα
