Αρχές 1956. Λίγους μήνες πριν, η Charmian Clift έχει φτάσει με την οικογένειά της στην Ύδρα – κι ας μην αναφέρεται πουθενά μέσα στο σώμα του κειμένου του βιβλίου της το όνομα του νησιού. Δεν έχουν έρθει για διακοπές· έχουν έρθει για να στεριώσουν. Θα μείνουν εκεί σχεδόν μια δεκαετία και θα αποτελέσουν έναν ζωτικό πυρήνα, θα διαμορφώσουν αυτοί πρωτίστως τη φιλόξενη εστία γύρω από την οποία θα αναπτυχθεί στην Ύδρα της δεκαετίας του ’60 η εκτεταμένη «αποικία» ξένων καλλιτεχνών και διανοούμενων, με εξέχοντα μέλη της τον Λέοναρντ Κοέν, τον Άξελ Γένσεν και πολλούς άλλους «ανθρώπους που ονειρεύτηκαν νησιά». Προς το παρόν όμως, όταν γράφει αυτό το βιβλίο –ουσιαστικά... Περισσότερα
Αρχές 1956. Λίγους μήνες πριν, η Charmian Clift έχει φτάσει με την οικογένειά της στην Ύδρα – κι ας μην αναφέρεται πουθενά μέσα στο σώμα του κειμένου του βιβλίου της το όνομα του νησιού. Δεν έχουν έρθει για διακοπές· έχουν έρθει για να στεριώσουν. Θα μείνουν εκεί σχεδόν μια δεκαετία και θα αποτελέσουν έναν ζωτικό πυρήνα, θα διαμορφώσουν αυτοί πρωτίστως τη φιλόξενη εστία γύρω από την οποία θα αναπτυχθεί στην Ύδρα της δεκαετίας του ’60 η εκτεταμένη «αποικία» ξένων καλλιτεχνών και διανοούμενων, με εξέχοντα μέλη της τον Λέοναρντ Κοέν, τον Άξελ Γένσεν και πολλούς άλλους «ανθρώπους που ονειρεύτηκαν νησιά». Προς το παρόν όμως, όταν γράφει αυτό το βιβλίο –ουσιαστικά τα απομνημονεύματα της Κλιφτ από τους πρώτους μήνες της παραμονής τους στην Ύδρα– τα πράγματα είναι δύσκολα.
«Ζώντας σ’ ένα νησί, κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, θα συναντήσεις τον εαυτό σου» γράφει η Κλιφτ στο Καθάρισέ μου έναν λωτό – και αυτή η «συνάντηση» βρίσκεται στον πυρήνα του βιβλίου.
(από τον πρόλογο της μεταφράστριας)
Κάθε Σαββατοκύριακο η σπηλιά μας πλημμυρίζει από κορίτσια με μπικίνι και κομψευόμενους νεαρούς με καταδυτικό εξοπλισμό. Ο Ζακ ποζάρει χρυσαφένιος πάνω σ’ έναν βράχο, με τα βλέφαρά του μισόκλειστα κι ένα γιασεμί στο στόμα του, σταθμίζοντας τις επιλογές του για την επόμενη συνοδό του στο μάζεμα πεταλίδων. Ένα ψαροκάικο περνάει στον γιαλό με τον Σάικς και τον Φεόντορ γαντζωμένους στα σκοινιά, σκνίπα στο μεθύσι. Η Λόλα έχει παραδοθεί στη θερινή ραστώνη, σε μέρες αβίαστα γεμάτες από κολύμπι και ύπνο και φαΐ, σε νύχτες που γεμίζουν από κουτσομπολιά, κρασί και μεταμεσονύχτιες αναζητήσεις για κάποια κρυμμένη ταβέρνα όπου ίσως υπάρχει μουσική και χορός. Λιγότερα
