[...] Απόλυτοι, μέσα στην ασίγαστη αναζήτηση του ανεκπλήρωτου, ονειρεύτηκαν και ξεκίνησαν ένα ταξίδι ελευθερίας και κάθαρσης, μαρτυρία και μαρτύριο εκτίναξης και συντριβής. Ίκαροι που θέλησαν να βρουν «του σύμπαντος το πέρας και το μέσο» τσακίστηκαν εν πτήσει «καμένοι από τον έρωτα της ομορφιάς», αστέρες που διαλύθηκαν στην επαφή τους με την ατμόσφαιρα της πραγματικότητας. Εκτέλεσαν βαλλιστικές τροχιές και έπεσαν στην επιφάνεια υπό την επίδραση της βαρύτητας μιας γης που αρνήθηκαν. Η συνείδηση του ποιητή για τα πράγματα που τον περιστοιχίζουν είναι πιο οξυμένη γι' αυτό και γεννά στους περισσότερους την ακατανίκητη επιθυμία να φύγουν από το αντιληπτό, συχνά εχθρικό και άσχημο, για το άγνωστο και το απροσπέλαστο. Ο ποιητής επιβιβάζεται στο καράβι το «βουτηγμένο μέσα στο ποίημα» κι ανοίγεται στην επικίνδυνη, άγνωστη θάλασσα για να συναντήσει την Άλλη, την πραγματική πραγματικότητα, αυτή που ο «ορατικός», οραματιστής ποιητής ορά. Η ψυχή του ακόμα και «για τα φοβερά ναυάγια σαλπάρει». Και μας καλεί με σιωπές και με κραυγές να αρνηθούμε το συμβιβασμό με «τη σκλαβιά του ανθρώπου», με ό,τι μπορεί «να σκιάσει την ομορφιά αυτού του κόσμου». Να επαγρυπνήσουμε «σε τούτο τον καιρό της ξεδιαντροπιάς και της αποξένωσης», να ξυπνήσουμε το όνειρο του κάλλους που αποκοίμισε μέσα μας ο κόσμος και κυρίως να το ακολουθήσουμε ως το επικίνδυνο τέρμα του, μέχρις ότου να «αναγγελθεί ο καιρός του ανθρώπου», μέχρις ότου το ιδανικό να μεταφραστεί σε πραγματικότητα ζωντανή. «Τα όνειρά σου φύλαξε. Οι συνετοί τόσο όμορφα σαν τους τρελούς δεν έχουν!». Αυτό μας αφήνει, ευχή και κατάρα. Η ανθολογία αυτή είναι αναγκαστικά μη εξαντλητική. Αποπειραθήκαμε να είναι αντιπροσωπευτική. Δίνουμε κατ' οικονομία το λόγο σ' αυτούς τους ποιητές να μιλήσουν και για τους υπόλοιπους. Γιατί το σημαντικότερο για τους περισσότερους είναι να ακουστούν. Να τους επιστραφεί, και κυρίως να τους επιτραπεί, η φωνή τους. Αυτή ήταν η αποστολή που μας δόθηκε: να επαληθεύσουμε τη βεβαιότητά τους ότι κάποιος, «μέσα στο γκρίζο μέλλον ίδιο με μιαν αβέβαιη αυγή», θα τους θυμηθεί. Κι έγινε όπως το θέλησαν, μέσα στο «ελαφρό ψιχάλισμα που αχνίζει και τις τόσο όμορφες όσο η θάλασσα ελιές»... σε έναν ευλογημένο τόπο «όπου ποτέ αναστεναγμός δεν έμεινε δίχως ηχώ». Αν διαβάζοντας ή ξεφυλλίζοντας αυτή την ανθολογία σας μείνει μια γεύση πικρή, «σαν λίγη σποδός στο στόμα», μην ξεχάσετε ότι ακόμα και «κάθε θλίψη είναι εκεί για να καλύψει ένα θαύμα» και ότι πάντα «ο ποιητής ψάχνει μια καινούργια αυγή ανάμεσα στα χειρόγραφά του». Ακόμα και την ώρα που ποντίζεται και τον καταπίνει το σκοτάδι... (από την εισαγωγή του βιβλίου) Ανθολογούνται οι: Rutebeuf, Francois Villon, Charles-Louis de Malfilatre, Nicolas Gilbert, Andre Chenier, Marceline Desbordes-Valmore, Aloysious Bertrand, Gerard de Nerval, Petrus Borel, Charles Baudelaire, Villiers de L'Isle-Adam, Charles Cros, Stefane Mallarme, Paul Verlaine, Tristan Corbiere, Lautreamont, Maurice Rollinat, Germain Nouveau, Arthur Rimbaud, Jules Laforgue, Paul-Jean Toulet, Alfred Jarry, Renee Vivien, Gaston Coute, Blaise Cendrars, Maurice Blanchard, Antonin Artaud, Andre Gaillard, Rene Crevel, Ilarie Voronca, Andre de Richaud, Roger Gilbert-Lecompte, Rene Daumal, Jean Genet, Armand Robin, Andre Frederiaque, Jaques Prevel, Gilbert H. Dallas, Marc Patin, Gerald Nevel, Roger Milliot, Olivier Larronde, Stanislas Rodanski, Jean-Pierre Duprey, Roger-Arnould Riviere, Andre Laude, Jean-Philippe Salabreuil.
Λιγότερα
