Το άγνωστο στην Ελλάδα θεατρικό έργο "Η Βιολέτ στη γη" (2002) της ελάχιστα γνωστής στη χώρα µας γαλλόφωνης Καναδής συγγραφέως Καρόλ Φρεσέτ, εξελίσσεται σε ένα εγκαταλειµµένο ορυχείο γύρω από το οποίο κινούνται τέσσερεις ανθρώπινες µορφές. Ο Πωλ, παλιός ανθρακωρύχος, ο Ετιέν, θυµωµένος επαναστάτης συνδικαλιστής ,η γυναίκα του Μαρί Ζαν και η Ζουντίντ. Τα θεατρικά αυτά πρόσωπα θα έχουν µια απροσδόκητη συνάντηση µε την Βιολέτ, µια µυστηριώδη γυναίκα που σταµατά στα µέρη τους. Θα προσπαθήσουν να την προσεγγίσουν, να την "δαµάσουν", αλλά τελικά θα βρουν στο πρόσωπό της τον άνθρωπο στον οποίο θα καταθέσουν τα µύχια της ψυχής τους, εκµυστηρευόµενοι τις... Περισσότερα
Το άγνωστο στην Ελλάδα θεατρικό έργο "Η Βιολέτ στη γη" (2002) της ελάχιστα γνωστής στη χώρα µας γαλλόφωνης Καναδής συγγραφέως Καρόλ Φρεσέτ, εξελίσσεται σε ένα εγκαταλειµµένο ορυχείο γύρω από το οποίο κινούνται τέσσερεις ανθρώπινες µορφές. Ο Πωλ, παλιός ανθρακωρύχος, ο Ετιέν, θυµωµένος επαναστάτης συνδικαλιστής ,η γυναίκα του Μαρί Ζαν και η Ζουντίντ. Τα θεατρικά αυτά πρόσωπα θα έχουν µια απροσδόκητη συνάντηση µε την Βιολέτ, µια µυστηριώδη γυναίκα που σταµατά στα µέρη τους. Θα προσπαθήσουν να την προσεγγίσουν, να την "δαµάσουν", αλλά τελικά θα βρουν στο πρόσωπό της τον άνθρωπο στον οποίο θα καταθέσουν τα µύχια της ψυχής τους, εκµυστηρευόµενοι τις αµφιβολίες,τους φόβους, τις αγωνίες, τις επιθυµίες, ακόµα και τις φαντασιώσεις τους. Σταδιακά και µε λέξεις που περιέχουν απελευθερωτική δύναµη, η αινιγµατική αυτή γυναικεία φιγούρα, θα υφάνει, ίσως παρά την θέλησή της, τις σχέσεις µιας κοινότητας που έχει απολέσει κάθε έννοια επικοινωνίας. Στο τέλος, η Βιολέτ θα τους ενώσει όλους σε µια αυτοσχέδια γιορτή όπου τρώνε, πίνουν και τραγουδούν όλοι µαζί την "Εποχή των κερασιών". Επαναστατική µατιά, ύµνος στην αγάπη ή και τα δύο; Όποια ερµηνεία και να δώσεις, στο τέλος της ανάγνωσης της "Βιολέτ στη γη" νιώθεις την πληρότητα ενός έργου βαθιά ανθρώπινου, συγκινητικού αλλά και κωµικού µαζί, ενός θεατρικού µικρόκοσµου που κινείται ανάµεσα στο σκοτάδι και το φως. Μέσα από µια απλή ιστορία, η Φρεσέτ µάς καλεί να συνειδητοποιήσουµε την ανάγκη αναζήτησης τρόπων να ζούµε µαζί ξεφεύγοντας από τη µοναξιά. Ίσως τελικά αυτός να είναι και ένας από τους σκοπούς του θεάτρου, να επιχειρήσει, βγάζοντας τους ανθρώπους από την ατοµική-οικογενειακή τους κατάσταση, να τους συνενώσει για να µετάσχουν µιας κοινής απόλαυσης παρακολουθώντας τους ηθοποιούς που διηγούνται µια ιστορία. Λιγότερα
