Είναι ο έρωτας φωτεινός ή σκοτάδι; Η μούσα είναι περίπλοκα ποθητή ή απλοϊκή;
Το διασχιστικό παράδοξο της εμμονής, όταν όλα παίζονται στην κόψη του in vivo με όρους cinéma vérité, μεταξύ Ντέιβιντ Λιντς και Αντρέι Ταρκόφσκι.
H υπαρξιακή έπαρση, ο ναρκισσισμός, η λαγνεία και το υπέρλαμπρο πρόσωπο της μούσας στο τραπέζι του χειρουργείου δίχως αύριο.
Μελανό σέπια και κιάρο σκούρο ταυτοχρόνως.
Τα πρόσωπα ως είθισται συγχέονται. Προσοχή! Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Για λόγους μυθοπλασίας τα ονόματα έχουν παραμείνει τα ίδια και απολύτως αποκεκρυμμένα.
Η λέξη είναι «Ερήμην» και η αινιγματική Hildegard στο δεύτερο και τρίτο μέρος της τριλογίας ως την... Περισσότερα
Είναι ο έρωτας φωτεινός ή σκοτάδι; Η μούσα είναι περίπλοκα ποθητή ή απλοϊκή;
Το διασχιστικό παράδοξο της εμμονής, όταν όλα παίζονται στην κόψη του in vivo με όρους cinéma vérité, μεταξύ Ντέιβιντ Λιντς και Αντρέι Ταρκόφσκι.
H υπαρξιακή έπαρση, ο ναρκισσισμός, η λαγνεία και το υπέρλαμπρο πρόσωπο της μούσας στο τραπέζι του χειρουργείου δίχως αύριο.
Μελανό σέπια και κιάρο σκούρο ταυτοχρόνως.
Τα πρόσωπα ως είθισται συγχέονται. Προσοχή! Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Για λόγους μυθοπλασίας τα ονόματα έχουν παραμείνει τα ίδια και απολύτως αποκεκρυμμένα.
Η λέξη είναι «Ερήμην» και η αινιγματική Hildegard στο δεύτερο και τρίτο μέρος της τριλογίας ως την κάθαρση.
* * *
NECROMELANICON
Ω Dies Illa!
Το μάλαγμα της ήττας μου συνωστισμός
Το πανωσέντονο της Ήρας να με κρύψει
Στον χαλινό κυρίαρχη
Μούσα και παρακατιανή
Πουτάνα με τα κάλλη της σελήνης
Ονόματι Favilla κι ας κρατούσε
Όσο κρατάγανε τα ψέματα για πάντα
Η μακαριά μου έγινε ένα αδειανό τραπέζι
Πλανήτες που εξέπεσαν και γίνανε θηρία
Και βγάλανε τις μαύρες τους γραβάτες
Κρούεται το μνημονικό και φύτρωσαν θυμάρια
Όσοι αποθαμένοι του λοιπού παρακαλείσθε
Στο κτήνος της αναμονής χωρίς τσιγάρο να κοπιάσετε
Τρεις ημισέληνους το φόρεμά της κι έναν κόνδορα
Για να τη ζώσουνε πολλές κουβέντες να σταθεί
Τα πέταλά της που την πνίξανε
Να μην μπορεί να κινηθεί να μην μπορεί να γιάνει
Αχ, Allan Grey!
Στην κοιμωμένη σου ορκίζομαι
Πυρίκαυστος αγάπη
Η παρακμή να ζεις δίχως να ζεις
Στο πορφυρό του ήλιου και των κλειστών ματιών
Mή θέλοντας αρπάχτηκα από τη συμφορά μου
Κι είδα τα αστέρια που με πνίξανε
Κι η πόλις κατεβλήθη και γίνηκε σαν άναρχη θεά
Θαύμα μισό και χάρμα οφθαλμού
Όλα μισά κι ανώφελα ξοδεύτηκαν
Συληβριανό μου κάλλος όπου απέδραμες κρυφά
Από τον δίδυμό μου να γλιτώσεις
Kι αφού στις τόσες μου φορές δεν είδα
Στη θάλασσα των δέντρων πως ξεχάστηκα
Αλλού να ζήσει πως την άφησα
Και στο δικό της το μαντίλι να πιαστεί
Οι παύσεις μάκρυναν και γίνανε σιωπή
Επτάσημο αγγέλισμα σαν παύλα με κοιτούσε
Μείναν οι νυχτερίδες να μου πουν
Το άλλο βράδυ πως αστέρια δεν θα βγούνε
Άγγελος θα ᾿ρθει μοναχά
Άγγελος να μου δείξει. Λιγότερα
