Ἐπιτάφιον, επιγραφή επάνω σε τάφο. Μνημόνιον, μνημείο προς τιμήν ενός μάρτυρα. Ποιήματα τα οποία γράφτηκαν μακριά από τη φιλτάτη Σκύρο, από το 2009 έως πρόσφατα. Ποιήματα για τα μικρά («τα μεγάλα πράγματα τελειώνουν, τα μικρά αντέχουν», ομολόγησε ο Αντρέι Ταρκόφσκι) με το εγκαλλώπισμα μιας φιλάνθρωπης και θεοσκέπαστης μεταφυσικής. Ποιήματα με γεύση περγαμόντο για να ξαναζωντανεύσουν παππούδες και γιαγιάδες, και υπό τη μουσική υπόκρουση Μάνου Χατζιδάκι στο φως μιας πανσελήνου ανάκατης με λιβάνι, ενώ λυσσομανούν οι αχθοφόροι της ανάγκης και λεηλατούν τον καιρό, όπως ο άθεος θάνατος. Ας είναι εκρηκτική η φωνή μας όπως ταιριάζει στους προφήτες, ας είναι... Περισσότερα
Ἐπιτάφιον, επιγραφή επάνω σε τάφο. Μνημόνιον, μνημείο προς τιμήν ενός μάρτυρα. Ποιήματα τα οποία γράφτηκαν μακριά από τη φιλτάτη Σκύρο, από το 2009 έως πρόσφατα. Ποιήματα για τα μικρά («τα μεγάλα πράγματα τελειώνουν, τα μικρά αντέχουν», ομολόγησε ο Αντρέι Ταρκόφσκι) με το εγκαλλώπισμα μιας φιλάνθρωπης και θεοσκέπαστης μεταφυσικής. Ποιήματα με γεύση περγαμόντο για να ξαναζωντανεύσουν παππούδες και γιαγιάδες, και υπό τη μουσική υπόκρουση Μάνου Χατζιδάκι στο φως μιας πανσελήνου ανάκατης με λιβάνι, ενώ λυσσομανούν οι αχθοφόροι της ανάγκης και λεηλατούν τον καιρό, όπως ο άθεος θάνατος. Ας είναι εκρηκτική η φωνή μας όπως ταιριάζει στους προφήτες, ας είναι γαλάζιο το διάβα μας όπως μας το χρωμάτισε ο Τελευταίος των Ημερών, απόστολοι μιας ποιητικής ευσέβειας που την υμνήσαμε ασθμαίνοντας «Τροίες», μάρτυρες μιας ηλιόλουστης ιστορίας που μας κληροδότησε ο Ηράκλειτος, από παλαιά ηλιοβασιλέματα ποιητές μέσα σε καθιερωμένα γεγονότα και σαρκοφάγα ελλείμματα, χρεοκοπημένα όνειρα κι αλύτρωτα ταξίδια κάτω από τη συνηθισμένη απώλεια των άστρων και με την ισόβια μνήμη των νεκρών σπιτιών και τον πανικό της φθοράς, ας καθησυχάζουμε τ᾽ ανοιχτά παράθυρα ὑπέρ εὐκρασίας ἀέρων, «άνετα μάς ανθίζει η άνοιξη μες στο παράλογο». Λιγότερα
