Υπάρχουν σκέψεις που φωλιάζουν στην άβυσσο της ψυχής μας και συχνά αρνούνται να ταξιδέψουν προς το φως για να βγουν στην επιφάνεια. Χρειάζεται δύναμη εσωτερική κι ένα χέρι που να μπορείς να βασιστείς πάνω του, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς κίβδηλες υποσχέσεις, χωρίς προσποιητά χαμόγελα.
Οι «Ενδόμυχοι ψίθυροι» είναι αυτό ακριβώς που δηλώνουν. Λόγια καρδιάς, ώριμα, κατασταλαγμένα, αληθινά, γεμάτα πόνο πολλές φορές ή δαρμένα από ανέμους. Μα είναι λόγια που επιτέλους θα ακουστούν έστω και χαμηλόφωνα. Χωρίς εξάρσεις και τυμπανοκρουσίες. Χωρίς να πρωταγωνιστεί ένα απατηλό και φιλάρεσκο εγώ. Αυτή η συλλογή είναι απλά μια προσωπική κατάθεση της ποιήτριας... Περισσότερα
Υπάρχουν σκέψεις που φωλιάζουν στην άβυσσο της ψυχής μας και συχνά αρνούνται να ταξιδέψουν προς το φως για να βγουν στην επιφάνεια. Χρειάζεται δύναμη εσωτερική κι ένα χέρι που να μπορείς να βασιστείς πάνω του, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς κίβδηλες υποσχέσεις, χωρίς προσποιητά χαμόγελα.
Οι «Ενδόμυχοι ψίθυροι» είναι αυτό ακριβώς που δηλώνουν. Λόγια καρδιάς, ώριμα, κατασταλαγμένα, αληθινά, γεμάτα πόνο πολλές φορές ή δαρμένα από ανέμους. Μα είναι λόγια που επιτέλους θα ακουστούν έστω και χαμηλόφωνα. Χωρίς εξάρσεις και τυμπανοκρουσίες. Χωρίς να πρωταγωνιστεί ένα απατηλό και φιλάρεσκο εγώ. Αυτή η συλλογή είναι απλά μια προσωπική κατάθεση της ποιήτριας που επιζητεί λίγη από την προσοχή μας. Ένα κάλεσμα να την αφουγκραστούμε και να την κατανοήσουμε.
Η ποίηση της Δέσποινας Marquardt Αναστασιάδου είναι βαθιά υπαρξιακή. Εξυμνεί τον έρωτα ή τον αποκαθηλώνει. Αναφέρεται στις δεύτερες ευκαιρίες που αξίζουμε στη ζωή, στέκεται στην αποφασιστικότητα του ατόμου να αλλάξει τα κακώς κείμενα, ενώ συχνά περιπλανιέται σε ένα σαθρό παρελθόν, βαμμένο με μελανά χρώματα. Όμως το μέλλον ξανοίγεται μπροστά φωτεινό και ο άνθρωπος, μέσα από τις δυσκολίες, αποκτά δυνάμεις που ούτε φανταζόταν. Ακολουθήστε την ποιήτρια σε αυτό το ταξίδι και ποιος ξέρει; Ίσως μια μέρα οι ψίθυροι να γίνουν φωνές που θα εξαϋλώσουν για πάντα τα ένοχα σκοτάδια… Λιγότερα
