ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΚΑΙΝΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ, ΜΟΝΑΧΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ.
Μου πήρε μια ολόκληρη ζωή να ερωτευτώ τον κόσμο, αλλά τα τελευταία χρόνια το αισθάνομαι όλο και περισσότερο. Το να ερωτευτείς τον κόσμο δε σημαίνει να αγνοήσεις ή να παραβλέψεις τον πόνο, ανθρώπινο και μη. Σημαίνει να κοιτάς τον νυχτερινό ουρανό και ν’ αφήνεις το μυαλό σου να γλιστρά ανάμεσα στην ομορφιά και στο άπειρο των άστρων. Σημαίνει να αγκαλιάζεις τα παιδιά σου όταν κλαίνε και να βλέπεις τα πλατάνια να ανθίζουν τον Ιούνη. Όταν σφίγγεται το στήθος μου, κλείνει ο λαιμός μου και πλημμυρίζουν δάκρυα τα μάτια μου, θέλω να στρέψω το βλέμμα από το συναίσθημα. Χρησιμοποιώ την ειρωνεία... Περισσότερα
ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΚΑΙΝΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ, ΜΟΝΑΧΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ.
Μου πήρε μια ολόκληρη ζωή να ερωτευτώ τον κόσμο, αλλά τα τελευταία χρόνια το αισθάνομαι όλο και περισσότερο. Το να ερωτευτείς τον κόσμο δε σημαίνει να αγνοήσεις ή να παραβλέψεις τον πόνο, ανθρώπινο και μη. Σημαίνει να κοιτάς τον νυχτερινό ουρανό και ν’ αφήνεις το μυαλό σου να γλιστρά ανάμεσα στην ομορφιά και στο άπειρο των άστρων. Σημαίνει να αγκαλιάζεις τα παιδιά σου όταν κλαίνε και να βλέπεις τα πλατάνια να ανθίζουν τον Ιούνη. Όταν σφίγγεται το στήθος μου, κλείνει ο λαιμός μου και πλημμυρίζουν δάκρυα τα μάτια μου, θέλω να στρέψω το βλέμμα από το συναίσθημα. Χρησιμοποιώ την ειρωνεία ή κάτι ανάλογο ως αντιπερισπασμό για να αποφύγω τα απευθείας συναισθήματα. Όλοι γνωρίζουμε πώς τελειώνει ο έρωτας. Εγώ ωστόσο θέλω να ερωτευτώ τον κόσμο. Θέλω να με κάνει κομμάτια. Θέλω να νιώσω όσα υπάρχουν να νιώσεις όσο είμαι ακόμα εδώ.
Στα απολαυστικά κείμενα που περιλαμβάνονται σε αυτό το βιβλίο για τη ζωή στην Ανθρωπόκαινο –την τρέχουσα γεωλογική εποχή που έχει καθοριστεί από την ανθρώπινη παρέμβαση–, ο αγαπημένος συγγραφέας Τζον Γκριν περιγράφει με χιούμορ, οξυδέρκεια και βαθιά ευαισθησία τι σημαίνει να ζεις σ’ αυτή την αντιφατική εποχή: Πώς μπορούμε να είμαστε ταυτόχρονα τόσο σκληροί και τόσο συμπονετικοί, τόσο επίμονοι και τόσο έτοιμοι να τα παρατήσουμε όλα; Λιγότερα
