Το διεθνές δίκαιο ως σύστημα ρυθμίσεως των σχέσεων της διακρατικής κοινωνίας δημιουργήθηκε από τις Συνθήκες των Βεστφαλιών έχοντας άξονα την κρατική κυριαρχία. Σε εκείνη την πρώτη διακρατική κοινωνία οι κρατικές οντότητες της εποχής διέθεταν εξαρχής το νομικό δικαίωμα της αυτοκυβέρνησης, έχοντας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο την αποκλειστικότητα στην αρμοδιότητα καθορισμού της αρμοδιότητας (Kompetenz-Kompetenz). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το διεθνές δίκαιο αποτελεί σύστημα κανόνων δικαίου οι οποίοι επιχειρούν τη ρύθμιση των σχέσεων της διεθνούς κοινωνίας με βασικές πρωταγωνιστές τα κράτη. Ωστόσο, το διεθνές δίκαιο ρυθμίζει τις σχέσεις και άλλων... Περισσότερα
Το διεθνές δίκαιο ως σύστημα ρυθμίσεως των σχέσεων της διακρατικής κοινωνίας δημιουργήθηκε από τις Συνθήκες των Βεστφαλιών έχοντας άξονα την κρατική κυριαρχία. Σε εκείνη την πρώτη διακρατική κοινωνία οι κρατικές οντότητες της εποχής διέθεταν εξαρχής το νομικό δικαίωμα της αυτοκυβέρνησης, έχοντας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο την αποκλειστικότητα στην αρμοδιότητα καθορισμού της αρμοδιότητας (Kompetenz-Kompetenz). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το διεθνές δίκαιο αποτελεί σύστημα κανόνων δικαίου οι οποίοι επιχειρούν τη ρύθμιση των σχέσεων της διεθνούς κοινωνίας με βασικές πρωταγωνιστές τα κράτη. Ωστόσο, το διεθνές δίκαιο ρυθμίζει τις σχέσεις και άλλων οντοτήτων που διαθέτουν διεθνή νομική προσωπικότητα, όπως είναι οι διεθνείς κρατικοί οργανισμοί. Παρά ταύτα, είναι παράδοξο ότι η διεθνής κοινωνία δεν διαθέτει τα στοιχεία εκείνα από τα οποία συντίθεται η έννομη τάξη των κρατών -εκτελεστική, δικαστική και νομοθετική εξουσία-, παρά το γεγονός ότι απαρτίζεται από κράτη που διαθέτουν στο εσωτερικό τους τα στοιχεία αυτά. Διαθέτουν, δηλαδή, τον λεγόμενο σκληρό πυρήνα κρατικής κυριαρχίας τον οποίο συνιστά η άσκηση από το ίδιο το κράτος της νομοθετικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, το δικαίωμα του "καταναγκασμού". Λιγότερα
