Με τα δύο έργα που δημοσιεύονται εδώ, ο Δημήτρης Φοινίτσης έρχεται να εγγραφεί σε μια μακρά παράδοση κωμικής- σατιρικής αρχαιόθεμης δραματουργίας, η οποία, αν και ισχνότερη ποσοτικά σε σχέση με τη "σοβαρή", "δραματική" έως "τραγική" ομόλογό της, δεν υπολείπεται σε θεατρικά σημεία αναφοράς: Οι αλληγορικές μυθοπαρωδίες "Οδυσσέα γύρισε σπίτι, "Η τελευταία πράξη", "Μια κωμωδία" του Ιάκωβου Καμπανέλλη, οι παρ(ατραγ)ωδίες "Μήδεια" του Μποστ, "Οι Κάφροι ή Η αληθινή ιστορία του Μενελάου και της Ελένης" του Βασίλη Ζιώγα, "Σιγά τα αίματα!.. Oresteia the next generation" του Άκη Δήμου, "Ποια Ελένη;" των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, "Μήδειας πατούσες" του Ανδρέα Φλουράκη,... Περισσότερα
Με τα δύο έργα που δημοσιεύονται εδώ, ο Δημήτρης Φοινίτσης έρχεται να εγγραφεί σε μια μακρά παράδοση κωμικής- σατιρικής αρχαιόθεμης δραματουργίας, η οποία, αν και ισχνότερη ποσοτικά σε σχέση με τη "σοβαρή", "δραματική" έως "τραγική" ομόλογό της, δεν υπολείπεται σε θεατρικά σημεία αναφοράς: Οι αλληγορικές μυθοπαρωδίες "Οδυσσέα γύρισε σπίτι, "Η τελευταία πράξη", "Μια κωμωδία" του Ιάκωβου Καμπανέλλη, οι παρ(ατραγ)ωδίες "Μήδεια" του Μποστ, "Οι Κάφροι ή Η αληθινή ιστορία του Μενελάου και της Ελένης" του Βασίλη Ζιώγα, "Σιγά τα αίματα!.. Oresteia the next generation" του Άκη Δήμου, "Ποια Ελένη;" των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, "Μήδειας πατούσες" του Ανδρέα Φλουράκη, "Άλκηστις και όνειρα γλυκά" του Ανδρέα Στάικου είναι ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα, που επιβεβαιώνουν τη θεματική και αισθητική ευρύτητα, αλλά και τη δραματουργική ποιότητα και προσληπτική δυναμική αυτής της κωμικής ή κωμικότροπης μερίδας της σύγχρονης θεατρικής παραγωγής, που ανατρέχει στον αρχαίο μύθο και σε συγκεκριμένες δραματικές εκδοχές του, για να επιβεβαιώσει παλιές και να δοκιμάσει νέες τεχνικές για την εξόρυξη του "απόλυτου" και του "σημαίνοντος" γέλιου, για να θυμηθούμε τη διάκριση του Σαρλ Μπωντλέρ. Λιγότερα
