Δεκατέσσερα διηγήματα της Τζένης Σιούτη με ήρωες απλούς καθημερινούς ανθρώπους με τα βάσανα, τις χαρές και τις ανησυχίες τους, τις ήττες και τις μικρές τους νίκες και τρία σύντομα που σεργιανούν στης μνήμης τις ανηφοριές, στης λήθης τα σοκάκια. Δεκαεπτά στο σύνολο διηγήματα, αποτυπώματα της ζωής και των ανθρώπων.
[Ένας ηλικιωμένος, γιάτσακ ρούνα, κάτι σαν σαμάνος, τους είπε πως χρειάζεται να κινηθούν «με την πονηριά της αλεπούς, όταν την κυνηγούν τα γουανάκος και με την γρηγοράδα των γουανάκος όταν τους εξαπολύει επίθεση το πούμα των Άνδεων. Μόνο έτσι θα τα καταφέρετε, τους είπε, με επιμονή και υπομονή, έτσι όπως τα βισκάτσια, τα αγριοτσιντσιλά και... Περισσότερα
Δεκατέσσερα διηγήματα της Τζένης Σιούτη με ήρωες απλούς καθημερινούς ανθρώπους με τα βάσανα, τις χαρές και τις ανησυχίες τους, τις ήττες και τις μικρές τους νίκες και τρία σύντομα που σεργιανούν στης μνήμης τις ανηφοριές, στης λήθης τα σοκάκια. Δεκαεπτά στο σύνολο διηγήματα, αποτυπώματα της ζωής και των ανθρώπων.
[Ένας ηλικιωμένος, γιάτσακ ρούνα, κάτι σαν σαμάνος, τους είπε πως χρειάζεται να κινηθούν «με την πονηριά της αλεπούς, όταν την κυνηγούν τα γουανάκος και με την γρηγοράδα των γουανάκος όταν τους εξαπολύει επίθεση το πούμα των Άνδεων. Μόνο έτσι θα τα καταφέρετε, τους είπε, με επιμονή και υπομονή, έτσι όπως τα βισκάτσια, τα αγριοτσιντσιλά και τα ολινγκίτος επιβιώνουν στα αλτιπλάνος κόντρα στο άγριο μάτι της αγριόγατας και των λόμπος. Τα βουνά και τα δάση μάς δείχνουν τον δρόμο, τον τρόπο της επιβίωσης».
«Ο αγώνας σας θέλει υπομονή, φρονιμάδα και σεβασμό στους Τσιβαΐστας. Να θυμάστε τα κολιμπρί, αυτές τις μικροσκοπικές ψυχούλες που πετάνε από λουλούδι σε λουλούδι και μεταφέρουν τους χυμούς τους και τη γύρη τους, για να ξαναγεννηθούν, να ξανανθίσουν. Οι ιδέες είναι σαν την Πούγια Κλάβα, που ανθίζει μια φορά στα πέντε χρόνια και ύστερα πεθαίνει, αλλά δε χάνεται, γιατί έχει τα κολιμπρί της που τη γονιμοποιούν ξανά και ξανά εκεί στα αλπικά λιβάδια».
«Στην ενημέρωση», είπε στον Τσέκα, «πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, να σεβαστούμε τις παραδόσεις και το πνεύμα των κατοίκων. Να μη κάνουμε τους έξυπνους, να σεβαστούμε αυτούς που μας αγκάλιασαν σαν δικούς τους ανθρώπους και μας σεβάστηκαν».
Χαμογέλασε, τον χτύπησε στους ώμους: «Μην ανησυχείς compañero. Όλα θα γίνουν όπως πρέπει. Las almas libres siempre hablan el mismo idioma» (οι ελεύθερες ψυχές μιλάνε πάντα την ίδια γλώσσα)]
Απόσπασμα από το διήγημα: El Griego/Ο Έλληνας
Λιγότερα
