Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί μία απόπειρα συνάντησης της οδοντιατρικής με την ψυχολογία και την επικοινωνία με στόχο την δημιουργική σύνθεση και όχι την τεχνητή συγκόλληση. Μιλώντας με τους όρους της διεπιστημονικότητας, μία τέτοια συνθετική οπτική της οδοντιατρικής δεν επιδιώκει προφανώς να δημιουργήσει οδοντίατρους-ψυχολόγους αλλά να υποστηρίξει επαγγελματίες στοματικής υγείας προσανατολισμένους στην ολιστική θεώρηση των ασθενών τους, ενήμερους για τις έντονα ψυχολογικές διαστάσεις της εργασίας τους, λειτουργικούς στην επικοινωνία και, όσο γίνεται περισσότερο σε επαφή με τις δικές τους προσωπικές ανάγκες, τα όρια και τις... Περισσότερα
Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί μία απόπειρα συνάντησης της οδοντιατρικής με την ψυχολογία και την επικοινωνία με στόχο την δημιουργική σύνθεση και όχι την τεχνητή συγκόλληση. Μιλώντας με τους όρους της διεπιστημονικότητας, μία τέτοια συνθετική οπτική της οδοντιατρικής δεν επιδιώκει προφανώς να δημιουργήσει οδοντίατρους-ψυχολόγους αλλά να υποστηρίξει επαγγελματίες στοματικής υγείας προσανατολισμένους στην ολιστική θεώρηση των ασθενών τους, ενήμερους για τις έντονα ψυχολογικές διαστάσεις της εργασίας τους, λειτουργικούς στην επικοινωνία και, όσο γίνεται περισσότερο σε επαφή με τις δικές τους προσωπικές ανάγκες, τα όρια και τις επιδιώξεις τους. Πέρασαν πάρα πολλές δεκαετίες όπου κάθε επιστημονικός κλάδος, "τραβούσε το δρόμο του", μοναχικά, οχυρωμένος μέσα στις δικές του αλήθειες και τα δικά του ερωτήματα. Η οδοντιατρική ακολουθεί πιστά αυτή τη γραμμή και έχει εξελιχθεί, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, σε υψηλό βαθμό εξειδίκευσης. Προφανώς αυτή η πορεία έφερε πολύ περισσότερη γνώση, νέες δυνατότητες αποτελεσματικότητας, υψηλότερο επίπεδο κατάρτισης. Όλα αυτά είναι καλά μέχρι το σημείο που η συνεχής διακλάδωση του αρχικού μεγάλου δρόμου γίνει τόσο πυκνή και πολυάριθμη που τα ξεχωριστά μονοπάτια στενεύουν τόσο πολύ που θυμίζουν αδιέξοδα με πολύ μοναξιά και συχνά με ανία. Είμαστε στη φάση της ανάγκης για την νέα οργάνωση, που οι ειδικοί της θεωρίας της επιστήμης την ονομάζουν διεπιστημονικότητα. Πρόκειται για την τάση προσέγγισης των διάφορων φαινομένων, τόσο στο επίπεδο του φυσικού κόσμου όσο και του ανθρώπου. Αυτή η τάση στις επιστήμες της υγείας εκφράζεται μέσα από το ολιστικό πνεύμα και την ψυχοσωματική ενότητα. Η διεπιστημονικότητα αφορά επίσης και την κοινωνική και ανθρωπιστική διάσταση της επιστήμης. Δηλαδή, τη συγκρότηση ενός συστήματος ηθικών αξιών που να υπηρετούν την αγάπη και την φροντίδα για τον άνθρωπο και την ανάγκη για ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του επιστήμονα ανεξάρτητα από το ειδικό γνωστικό του αντικείμενο. Αν κάτι τέτοιο εκτιμάται σαν ανάγκη ακόμα και στις επιστήμες της τεχνολογίας και των εφαρμογών της, είναι αυτονόητο πόσο ζωτικό είναι για τις επιστήμες που προετοιμάζουν επαγγελματίες υγείας. Λιγότερα
