Ακόμα θυμάμαι την δασκάλα μου στην πρώτη δημοτικού να μας πιέζει να γράψουμε με το δεξί χέρι, αφού αυτό ήταν το καλό χέρι! Οι αριστερόχειρες ή οι αμφίχειρες όπως αργότερα τους ονόμασε η επιστήμη, πραγματικά υπέφεραν αφού δεν ήξεραν ποιο από τα δυο χέρια να χρησιμοποιήσουν κάθε φορά. Οι σημερινοί ενήλικες άνω των 40 ετών πολλές φορές μπερδεύονται στην καθημερινή πρακτική, αφού η εγκεφαλική λειτουργία για την χρήση των χεριών, διαφορετικά ήταν προγραμματισμένη και αλλιώς εξελίχθηκε. Όλα αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν σε ένα κόσμο που ήταν απλά πλασμένος για δεξιόχειρες και έπρεπε να προσαρμόσουν το δικό τους μειονέκτημα στον κόσμο των άλλων! Ποιος είναι... Περισσότερα
Ακόμα θυμάμαι την δασκάλα μου στην πρώτη δημοτικού να μας πιέζει να γράψουμε με το δεξί χέρι, αφού αυτό ήταν το καλό χέρι! Οι αριστερόχειρες ή οι αμφίχειρες όπως αργότερα τους ονόμασε η επιστήμη, πραγματικά υπέφεραν αφού δεν ήξεραν ποιο από τα δυο χέρια να χρησιμοποιήσουν κάθε φορά. Οι σημερινοί ενήλικες άνω των 40 ετών πολλές φορές μπερδεύονται στην καθημερινή πρακτική, αφού η εγκεφαλική λειτουργία για την χρήση των χεριών, διαφορετικά ήταν προγραμματισμένη και αλλιώς εξελίχθηκε. Όλα αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν σε ένα κόσμο που ήταν απλά πλασμένος για δεξιόχειρες και έπρεπε να προσαρμόσουν το δικό τους μειονέκτημα στον κόσμο των άλλων! Ποιος είναι αυτός που διαχωρίζει το «κανονικό» από το «διαφορετικό»; Ο κόσμος των αποκαλουμένων «κανονικών», δηλαδή η πλειοψηφία, είναι σε θέση να αποφασίσει καθαρά αντανακλαστικά για τον τρόπο συμπεριφοράς και επικοινωνίας που θα επιλέξει; Τα συγκεκριμένα πρότυπα συμπεριφοράς, πολλές φορές απέχουν πολύ από τα πρότυπα που υιοθετούν οι «διαφορετικοί», δηλαδή η μειοψηφία. Για τον λόγο αυτό και οι τρόποι επικοινωνίας πολλές φορές μεταξύ κανονικών και διαφορετικών είναι αρκετά δύσκολοι. Τα διάφορα tests και ερωτηματολόγια που επιδιώκουν να αξιολογήσουν τις νοητικές ικανότητες ενός ανθρώπου ή τα πρότυπα συμπεριφοράς που ακολουθεί, αποτελούν μόνο περιορισμένες υποκειμενικές τεχνικές, αφού έχουν κατασκευαστεί από «φυσιολογικούς» και απευθύνονται τις περισσότερες φορές σε αυτούς. Επίσης πολλές φορές η αίσθηση του «κοινωνικά αόρατου» που βιώνει το ΑμεΑ αλλά και η οικογένειά του, προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα που κυμαίνονται από την ανακούφιση έως τον θυμό. Ανακούφιση γιατί, «επιτελούς αυτή την φορά δεν μας σχολίασαν, δεν μας κοίταξαν με οίκτο» και θυμός γιατί, «αφού υπάρχω πως είναι δυνατόν να με αγνοούν;». Ας αναρωτηθούμε όμως, πόσο διαφορετικοί είμαστε όλοι εμείς στον δικό τους κανονικό κόσμο και μήπως τελικά ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι το δικό μας «νοητικό περιθώριο». Λιγότερα
