ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
Χειρ εν καρπώ
Μόνο μία αναπαράσταση
σε παλιά αγγεία.
Χειρ εν καρπώ.
Πώς δηλαδή με άδραξες ψηλά.
Πώς μετεωρίστηκα.
Πώς δεν με απόθεσες στην άμαξα.
Μία φορά μόνο στο πίσω κάθισμα ενός Honda.
Δεν με χάιδεψες μετά.
Διαστρεβλωμένη τελετουργία.
Κανένα τηλεφώνημα.
Ποιος πενθεί τώρα χωρίς όρια Ηλέκτρα;
ΗΡΩ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
Δύσκολα
Αυτές οι λέξεις φτάνουν
ίσα να βγει
η δύσπνοια της νύχτας
μόνο για να κυλήσει
πάνω μου η άμμος
των ψιθύρων
δίχως σημάδια
Κάνω πως δεν ακούω
λόγια πουλιά χτυπημένα
κατάστηθα
γι’ αυτό δεν θα πω
ακόμα δυνατά
της ανάσας τον στίχο
Μόνο θα χαράζω επίμονα
σε χοντρά λεξικά σβησμένα
τα... Περισσότερα
ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
Χειρ εν καρπώ
Μόνο μία αναπαράσταση
σε παλιά αγγεία.
Χειρ εν καρπώ.
Πώς δηλαδή με άδραξες ψηλά.
Πώς μετεωρίστηκα.
Πώς δεν με απόθεσες στην άμαξα.
Μία φορά μόνο στο πίσω κάθισμα ενός Honda.
Δεν με χάιδεψες μετά.
Διαστρεβλωμένη τελετουργία.
Κανένα τηλεφώνημα.
Ποιος πενθεί τώρα χωρίς όρια Ηλέκτρα;
ΗΡΩ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
Δύσκολα
Αυτές οι λέξεις φτάνουν
ίσα να βγει
η δύσπνοια της νύχτας
μόνο για να κυλήσει
πάνω μου η άμμος
των ψιθύρων
δίχως σημάδια
Κάνω πως δεν ακούω
λόγια πουλιά χτυπημένα
κατάστηθα
γι’ αυτό δεν θα πω
ακόμα δυνατά
της ανάσας τον στίχο
Μόνο θα χαράζω επίμονα
σε χοντρά λεξικά σβησμένα
τα δύσκολα ονόματα του κόσμου
απ’ όταν αγαπήθηκε
ΛΙΑΝΑ ΣΑΚΕΛΛΙΟΥ
Ρομαντικό
Λέει φυσάει,
τα τζάμια ραγίζουν,
η βυσσινιά γίνεται torso
στο τζάμι της Κάθριν.
Λέω απόλυτο φως
στο αμφιθέατρο
τα κορίτσια στα χρόνια της Κάθριν
ανησυχούν.
Λέει οι βάλτοι τα σπρώχνουν στον Χήθκλιφ.
Λέω αιθέριο πλήγμα
αυτό που έρχεται με το πηχτό μελάνι
και παχνίζει.
ΔΗΜΗΤΡΑ X . ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
« Δ »
Το ποτήρι ξεχειλίζει ροδόνερο
Από το απόσταγμα νυχτερινού εφιάλτη.
Όπως το δέλτα στη λέξη « Διάπλους»
Ενώνει τις απέναντι στεριές.
Ένα ξημέρωμα μπορεί να υγραίνεται
Από τέτοια ευώδη ιάματα
Προτού αρχίσουν και αυτά να καθιζάνουν
Σε στεγνό φάρυγγα που πάλι διψά.
Διψούν μαζί του κάποια τμήματα σάρκας,
Αν κι όχι όλα, στα χέρια που τρέμοντας
Υψώνουν τη χειρονομία «αντίο»
Μέχρι την πρώτη βιαστική αντηλιά.
Η κατάποση ευκολύνεται τότε
Από το πέρασμα τυφλού χελιδονιού Φρτττ! Φρττ!
Με το ψαλίδι της ουράς του
Φέρνει το φως του το χαμένο στο μέτωπο.
Τόσο σκιερό που ανακουφίζει στ’ αλήθεια,
Ένα επίθεμα δροσερό προσδοκίας:
Μπορεί κάποιος να πετά από ένστικτο
Όταν η όραση παραιτείται από το φόβο
Μήπως ο αιθέρας, το απέραντο διάστημα,
Κλειστεί σ’ ένα ποτήρι με διάλυμα.
Εκεί τα πέταλα του τριαντάφυλλου
Μαραίνονται σε χαμηλό βρασμό.
Λιγότερα
