Το έτος 1922 έχει σφραγίσει ανεξίτηλα την ιστορική πορεία και τη συλλογική μνήμη του Ελληνισμού. Είναι το έτος του μεγάλου Ξεριζωμού και Καταστροφής των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, ένα χρονικό ορόσημο πολύπλευρης σημασίας. Ο απόηχος εκείνων των κοσμοϊστορικών γεγονότων φτάνει ως τις ημέρες μας και οι δραματικές συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής ορίζουν ακόμη τη γεωπολιτική και πολιτισμική θέση της Ελλάδας και τις σχέσεις της με την Τουρκία.
Η επέτειος των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή είναι μία σημαντική ευκαιρία για περισυλλογή, αναστοχασμό και κυρίως, για εις βάθος και ψύχραιμες προσεγγίσεις. Αυτή ακριβώς είναι η φιλοδοξία του... Περισσότερα
Το έτος 1922 έχει σφραγίσει ανεξίτηλα την ιστορική πορεία και τη συλλογική μνήμη του Ελληνισμού. Είναι το έτος του μεγάλου Ξεριζωμού και Καταστροφής των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, ένα χρονικό ορόσημο πολύπλευρης σημασίας. Ο απόηχος εκείνων των κοσμοϊστορικών γεγονότων φτάνει ως τις ημέρες μας και οι δραματικές συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής ορίζουν ακόμη τη γεωπολιτική και πολιτισμική θέση της Ελλάδας και τις σχέσεις της με την Τουρκία.
Η επέτειος των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή είναι μία σημαντική ευκαιρία για περισυλλογή, αναστοχασμό και κυρίως, για εις βάθος και ψύχραιμες προσεγγίσεις. Αυτή ακριβώς είναι η φιλοδοξία του βιβλίου «1922: Οι Ευθύνες» του Δημήτριου Λυμπουρίδη· η διερεύνηση και η εξέταση ενός μεγάλου όγκου ιστορικών πηγών με ψύχραιμη και νηφάλια ματιά ώστε να απαντηθούν μια σειρά από κρίσιμα ερωτήματα που είναι καυτά ακόμη και σήμερα. Ποιες πολιτικές πράξεις και επιλογές οδήγησαν στον αφανισμό της μακραίωνης ελληνικής παρουσίας από τη γη της Μικράς Ασίας; Ποιοι ευθύνονται για τα πολιτικά και στρατιωτικά σφάλματα που οδήγησαν στην ήττα και στο βαθύ τραύμα της καταστροφής και της προσφυγιάς; Με άλλα λόγια, ποιοι ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι της Μικρασιατικής Καταστροφής;
Ο Δημήτριος Λυμπουρίδης, γόνος προσφύγων ο ίδιος, μετά από 16ετή περίοδο εντατικής έρευνας και μελέτης, μέσα από το βιβλίο «1922: Οι Ευθύνες» παραθέτει τα γεγονότα και καταθέτει με τόλμη τη δική του ερμηνεία για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η ετυμηγορία του ως ιστορικός ερευνητής είναι αυστηρή μεν, ακριβοδίκαιη δε. Κάποιος μπορεί να μη συμφωνήσει μαζί της. Δεν μπορεί όμως να διαφωνήσει με τα γεγονότα στα οποία την στηρίζει. Αυτά μιλούν από μόνα τους.
Λιγότερα
