Η παραφιλολογία που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία περίπου πέντε χρόνια γύρω από την αναγκαιότητα άμεσης ανακήρυξης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης από την ελληνική πλευρά είναι γεγονός ότι έχει οδηγήσει σε πλήρη σύγχυση την ελληνική κοινή γνώμη. Η ταύτιση αυτής της πρότασης με την παράλληλη προσδοκία εκμετάλλευσης ενδεχόμενων υποθαλασσίων πετρελαιοφόρων κοιτασμάτων οδήγησαν στη συνέχεια την πολιτική ηγεσία στην παραγωγή μιας κούρσας ανυπόστατων επιστημονικά δοξασιών αναφορικά με τη δυνατότητα υιοθέτησης της πρότασης αυτής, στο πλαίσιο πάντα της θέσης σύμφωνα με την οποία η όποια σχετική καθυστέρηση στερεί από την Ελλάδα την... Περισσότερα
Η παραφιλολογία που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία περίπου πέντε χρόνια γύρω από την αναγκαιότητα άμεσης ανακήρυξης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης από την ελληνική πλευρά είναι γεγονός ότι έχει οδηγήσει σε πλήρη σύγχυση την ελληνική κοινή γνώμη. Η ταύτιση αυτής της πρότασης με την παράλληλη προσδοκία εκμετάλλευσης ενδεχόμενων υποθαλασσίων πετρελαιοφόρων κοιτασμάτων οδήγησαν στη συνέχεια την πολιτική ηγεσία στην παραγωγή μιας κούρσας ανυπόστατων επιστημονικά δοξασιών αναφορικά με τη δυνατότητα υιοθέτησης της πρότασης αυτής, στο πλαίσιο πάντα της θέσης σύμφωνα με την οποία η όποια σχετική καθυστέρηση στερεί από την Ελλάδα την αποτελεσματική εκμετάλλευση των υποθαλασσίων φυσικών της πόρων. Η ίδια πάντα θέση άφηνε μάλιστα υπονοούμενα για περίεργες, ακόμη και σκοτεινές, πολιτικές σκοπιμότητες.Τα ερωτήματα που γεννιούνται από το σενάριο αυτό είναι πάρα πολλά. Δυστυχώς μερικά από αυτά ανάγονται στη σφαίρα της εξωεπιστημονικής και καθόλα μη τεκμηριωμένης θεωρίας ότι όποιος δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ δεν δικαιούται εξερεύνησης και εκμετάλλευσης των παρακείμενων στην αιγιαλίτιδα ζώνη του υποθαλασσίων εκτάσεων. Αποτέλεσμα αυτών των δοξασιών, η καθημερινή επικοινωνιακή, δυστυχώς ακόμη και σε υψηλό επίπεδο, αντιπαράθεση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας για ένα θέμα που μέχρι χθες φαινόταν ότι αποτελούσε κοινή εθνική στάση. Και τούτο γιατί από το 1973, χρονιά κατά την οποία θα ξεκινήσει η μονομερής και καθόλα αυθαίρετη διεκδίκηση της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας για εκμετάλλευση αρχικά της υφαλοκρηπίδας του βορειοανατολικού Αιγαίου, όλες οι πολιτικές δυνάμεις είχαν στηρίξει την εθνική θέση σύμφωνα με την οποία: η δυνατότητα του πολυπληθούς ελληνικού νησιωτικού συμπλέγματος να διαθέτει τη δική του υφαλοκρηπίδα, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, είναι αδιαμφισβήτητη και εκείνο που απέμενε ήταν η αποδοχή από την πλευρά της Άγκυρας για οριοθέτησή της ανάμεσα στις δύο όμορες και ταυτόχρονα απέναντι χώρες στο σύνολο της υποθαλάσσιας αιγιακής επιφάνειας από τον Έβρο μέχρι το Καστελόριζο.Καθηγητής Γρηγόρης Ι. Τσάλταςαπό το Προλογικό Σημείωμα Λιγότερα
